Sev istersen yüreğimi al,
İstersen bir ömür orada kal,
Gül bir kere, sonra ömrümü derde sal,
Ah ederse dilim utansın.
Zemheride senle ısınıp,
Kor sıcakta meltemine dalıp,
Her sene dört defa dolanıp,
Seni anlatmazsa mevsim utansın.
365 de bir kere,
Günü gecenin önüne sere sere,
Seni alıp en güzel günlere,
Götürmezse takvim utansın.
Bin ilmekle işledim seni kalbime,
Seninle doydum her türlü renge,
Kimi pamuk kimi ipek her türlü iple,
Seni işlemeyen kilim utansın.
Aklıma çivi diye çakıp,
Beynimde kan diye akıp,
Bu hasretin gözüne bakıp,
Son hamleyi yapmayan elim utansın.
Yıllarca hasretini çekip,
Ah Sen diye inleyip,
Omzunda bin yükle dağlar aşıp,
Nazınla bükülürse belim utansın.
Anlatmazsa formül seni,
Simgeler anlatamazsa yerini,
Sonsuza giderken ömrüm dizini,
Limite varmayan ilim utansın.
Üzülme hep sen diyen dilime,
Sen dedikçe sarılıyorum kaleme,
Yüz yıl düşünüp bulduğum kelime,
Seni anlatmazsa beynim utansın.
Anlatsak da anlamazlar,
Böyle sevgiyi yok sayamazlar,
Binlerce yıl arasalar bulamazlar,
Bunca dizeden anlamayan akl-ı selim utansın